Letniska Falenickie (1)

W pobliżu Otwocka, na szlaku Anin–Pilawa leży Świder. I terenowo, i klimatycznie posiada warunki podobne do Otwocka. Różni się jednak tym, iż przez Świder płynie szeroko rozlewająca się, o podłożu piaszczystym rzeka tej samej nazwy. Dzięki znaczniejszemu nasyceniu okolicy wilgocią do Świdra nie są kierowani chorzy dróg oddechowych i płuc. Natomiast zalecany jest pobyt chorym sercowo, na zaburzenia krążenia (nadciśnienie krwi, dusznica bolesna, wady serca, miażdżyca), poza tym dzieciom – wątłym, nerwowym, ze schorzeniami gardła i nosa (chroniczne nieżyty, wyrośla, powiększone migdały itp.), w ogóle zaś – rekonwalescentom i nerwowo chorym, potrzebującym wypoczynku.

Świder broni się przeciwko nasyłaniu chorych na płuca (gruźlicę) i – jak dowodzi praktyka – chorych tego rodzaju nie posiada.

Świder ma wiele uroków, głównym jednak są jego lasy na podłożu gruntów piaszczystych, łatwo przepuszczalnych, oraz liczne plaże rzeczne ocienione drzewami iglastymi i liściastymi. Od wczesnej wiosny do późnej jesieni pełno jest w nim nie tylko stałych letników, lecz także gości przyjeżdżających chociaż na krótko.

Rzeka Świder wpada do Wisły, tworząc u ujścia coś w rodzaju „delty”. Woda płytka, pożyłowana smugami piasku, dozwala szczególnie dzieciom bezpieczne brodzenie. Atrakcją są również możliwości wioślarskie i żeglarskie na sąsiedniej Wiśle. Spokojny nurt rzeki wzdłuż brzegów świderskich, liczne zatoczki i łachy umożliwiają uprawianie sportu wodnego nawet dla początkujących. Obydwie rzeki umożliwiają także uprawianie sportu wędkarskiego. „Delta” Świdra i łachy na Wiśle mają sporo ryby.

(Letniska Falenickie. Odbitka z „Informatora Uzdrowisk, Letnisk i Osiedli Podstołecznych pn. Lato pod Warszawą”, Warszawa 1938 [reprint Muzeum Elwira Andriollego w Józefowie, 2011], s. 24)